3. Czerwona furia

Guess who's back. Back again!

Trochę mnie tu nie było. 4 lata. Czyli nie takie znowu trochę, chyba że TROCHĘ DŁUGO. Wiązało się to z dużą liczbą czynników zewnętrznych. W tym czasie odpadłem z pierwszych studiów, co trochę zabolało moją dumę. Wybrałem się na drugie, całkowicie zmieniając otoczenie, poniekąd redefiniując siebie przy okazji. Pomimo bycia na kierunku, który teoretycznie miał mobilizować do klepania na klawiaturze ładnych zdań, przez ten czas nie napisałem prawie niczego związanego z luźnymi rzeczami prywatnymi. 

Jeśli coś już się pojawiało, to głównie krótkie zajawki, które zalegają gdzieś w odmętach dysku. Studia ukończyłem, rozpocząłem drugi stopień i... dzięki zrządzeniu losu, na nowo zaczęły kiełkować pomysły w mojej głowie (Ogólny zarys fabuły tego projektu od jakiegoś czasu leży jako przydługa notatka na telefonie, gdzieś od roku, może dwóch lat). 

Nie będę dziękował nikomu, bo nie o to tutaj chodzi. Nie zmienia to jednak faktu, że w okolicy świąt ucieszyłem się jak małe dziecko, gdy przypadkowo natrafiłem na inne opowiadanie z tego samego uniwersum i połknąłem 34 rozdziały w bardzo szybkim czasie (a ostatnio też numer 35, polecam, zapraszam). Gdy zaczynałem, nie miałem możliwości obserwować innych wizji tego świata, co z jednej strony dawało dużo luzu w kreacji świata, chyba nawet pionierskiej, bo nie pamiętam, czy w 2013 roku coś funkcjonowało (jeśli tak, to przepraszam), a z drugiej zostawiało samotnie na lodzie, w towarzystwie kosmicznej liczby innych opowiadań, np. o Naruto (nic do tej mangi nie mam, żeby nie było), na które był wtedy bardzo duży popyt (tak samo jak na wszystkie opowiadania o miłostkach, fufufu). Dało mi to kopa na rozpęd, rozpoczęło się żmudne klepanie literek. Powstały fragmenty kończące cały cykl (ewentualnie kończące pewien etap, to wyjdzie w praniu). Publikowane teraz 4191 wyrazów jest wynikiem pracy na przełomie wtorku i środy (7-8 lutego 2017). 

Dobra, bo wyszło z tego chaotyczne pitolenie bez ładu i składu (jak pisane przeze mnie komentarze), a jeśli ktoś tutaj trafił i zamierza coś poczytać, to raczej nie moje gorzkie żale. Parafrazując klasyków: "Zasiadamy wygodnie w fotelach, zapinamy pasy i rozpoczynamy lekturę."

Cisza na planie! Światło! Kamera! Akcja! (Ewentualnie "Kurtyna w górę!")

- Vegeta, uspokój się! – Krzyknął potężny Nameczanin, nawołując saiyańskiego księcia do racjonalnego zachowania. – Posiadanie ciała nie jest w naszym wypadku równoznaczne nieśmiertelności.  Jeśli go trafisz tą techniką, to prawdopodobnie zniszczysz spory kawał planety, a nas narazisz na stracenie, jeśli nie zapominasz takich szczegółów, WYBŁAGANYCH CIAŁ!

Utrzymujący trzeci poziom super saiyanina mężczyzna spojrzał na niego w taki sposób, jak zwykle robi się to na robactwo. Błękitna sfera przy jego dłoni powoli rosła, posyłając wokół niewielkie wyładowania. Jedno z nich rozcięło materiał skafandra bojowego na jego wyciągniętym ramieniu. Kilka innych pozostawiło cienkie ślady na twarzy Trunksa.

- Chcę, żebyś spojrzał mi w oczy, gdy będziesz pozbawiał mnie życia, tato.

Półkrwi wojownik zdał się na ojcowską łaskę, pokornie wyczekując zakończenia starcia. Gdy Vegeta nie zwrócił twarzy w jego kierunku, pozwolił sobie na zamknięcie oczu. Nie wyobrażał sobie śmierci w taki sposób, nie z ręki opętanego szałem ojca. Swąd przypalanej skóry i mięśni, połączony z wszechogarniającym bólem, pozwalał na chwilę zapomnieć o braku możliwości kolejnego powrotu, nawet do takiej namiastki życia, jaką przeżywał od tylu lat. Wierzył w to, że być może dostanie szansę odrodzenia się jako inna osoba.

Coś błysnęło, a następnie do jego uszu doszedł trzask towarzyszący uderzeniu kości o kość. Nieznośne światło, przedzierające się przez skórę jego powiek nagle zniknęło. Zastąpiło je inne źródło blasku, pochodzące z innego miejsca. Huk odległej eksplozji wyrzucił z jego głowy wszystkie myśli. Ktoś go podniósł i cisnął w stronę pozostałych osób tymczasowo zamieszkujących planetę bogów.

- Zajmijcie się nim – Głos Gohana był nieznoszący sprzeciwu. Sam mężczyzna stał przed Vegetą, który rozmasowywał swoje przedramię. Starszy z wojowników splunął na ziemię, przywołując na twarz uśmiech mordercy. Syn Goku, w porównaniu do Trunksa, nie zamierzał odstawać poziomem mocy od przeciwnika. W rozbłysku białej aury, otoczony błyskawicami, osiągnął poziom Mistycznego Wojownika. Pozornie wiele się nie zmienił. Materiał koszuli zaprotestował pod wpływem gwałtownego rozrostu jego mięśni. Oprócz zwiększenia się jego masy mięśniowej, nie było po nim widać większych zmian.

- Przyznaj się, Vegeta, chciałeś wreszcie stanąć naprzeciw mnie, co? Wreszcie sprawdzimy, który z nas jest silniejszym?

- Hmpf.

Błysnęło złote światło, gdy książę zainicjował pierwszy atak. Zamarkował prawy sierpowy, by zaraz z półobrotu zaatakować kopnięciem na biodro Gohana. Ten odskoczył do tyłu, natychmiastowo zostając zmuszonym do blokowania i parowania kolejnych ciosów. Wreszcie, otoczony białymi płomieniami, wystrzelił w powietrze, zamierzając odciągnąć Vegetę od innych osób. Walka w powietrzu przypominała pokaz sztucznych ogni. Zderzeniom rąk i nóg towarzyszył huk i iskry, a trafiające w siebie ładunki ki wypluwały we wszystkie strony strugi płomieni i dymu.

Obaj Saiyanie zatrzymali się gwałtownie w trakcie trwającego od dobrej godziny pojedynku. Kombinezon bojowy Vegety był w wielu miejscach poszarpany i nadpalony, a napierśnik skruszony na brzuchu, po trafieniu jednym z kopnięć, które normalną osobę pozbawiłoby życia. Sam książę również nie prezentował się tak samo, jak podczas walki z własnym synem. Ze złamanego nosa co jakiś czas leciała mu krew, podobnie jak z rozcięcia nad lewym łukiem brwiowym i na prawym policzku. Ciężko oddychając spojrzał wyzywająco na pierworodnego Kakarotta i przybrał pozycję bojową.

Jak tak dalej pójdzie, to będę musiał pójść na całość w walce z tym smarkaczem. Szlag by to trafił! – złajał się w myślach.

Son Gohan również nie prezentował się olśniewająco. Po koszuli pozostało jedynie wspomnienie. Nawet sam nie pamiętał, w którym momencie ją stracił. Brązowe półbuty również nie wytrzymały sprawdzianu wytrzymałości w pojedynku na taką skalę. Niedawno eleganckie spodnie stały się poszarpanymi  brudnymi łachmanami. Ustawił się bokiem, trzymając bezwładnie zwisającą rękę o wystającej kości przedramienia jak najdalej od przeciwnika. Sprawną prawą ręką starł krew  ściekającą z wargi. Spojrzeniem na wpół przymkniętych przez sińce czarnych oczu starał się ocenić swoje szanse w dalszej walce.

Pieprzony szaleniec. Strach pomyśleć, co by się stało, gdyby zawalczył teraz z ojcem.

W kolejnej sekundzie Vegecie przypomniała się scena z walki z Kakarottem, z czasów bycia opanowanym przez Babidiego. Wszystko za sprawą równoczesnego trafienia obu wojowników w twarze przeciwników prostymi ciosami. Obaj Saiyajinowie odskoczyli od siebie na chwilę, by zaraz ponownie rzucić się sobie do gardeł, na wzór wściekłych psów.

Super Saiyanin trzeciego poziomu chybił jednym z kolejnych ciosów, co natychmiast zostało wykorzystane przez jego przeciwnika. W zamkniętej dłoni Gohana błysnęła niebieska gwiazda, którą następnie wcisnął w pierś starszego mężczyzny. Eksplozja cisnęła Vegetą z nieboskłonu łukiem w kierunku ziemi. Opadł na nią spowity dymem i złotymi językami ognia. Chwilowo będąc w zwykłej formie leżał na plecach, ciężko oddychając po niemożliwym do uniknięcia ataku. Spodziewał się, że Gohan będzie dalej atakować. Jego zdziwienie nie miało granic, gdy dostrzegł, że ten oczekuje na niego w powietrzu, wpatrując się w niego z obrzydzeniem. Lewitujący wojownik o wiele za późno miał zrozumieć swój błąd, który popełnił w tym momencie.

Vegeta z niemałym wysiłkiem obrócił się na brzuch i podniósł na kolana. Splunął krwią i zaciśniętą w pięść dłonią uderzył w ziemię, która popękała pod wpływem natarcia na nią. Ogarnięty wściekłością wstał, zrywając z siebie resztki pancerza. Zaklął czując protestujące żebra i zachwiał się na nogach.

- Nie. Nie pozwolę. NIE POZWOLĘ, ŻEBY JAKIŚ PÓŁKRWI SYN CHERLAKA TRZECIEJ KLASY MNIE UPOKORZYŁ!

*** 

- Leż spokojnie, Trunks. Masz szczęście, że Gohan uratował ci tyłek. – Syknęła mu do ucha jego siostra, gdy klęczała przy obitym starszym bracie. Była rozdarta między chęcią zabicia jego, jak i ich ojca, który kolejny raz sprawiał kłopoty. Spojrzała błagalnie w kierunku dyskutującego z młodszym Nameczaninem Gotena. Ten stał pozornie rozluźniony, jednak na widocznym profilu jego twarzy dostrzegalne było widoczne napięcie.

- Dende, do cholery, weź go ulecz! Jeśli zaraz nie stanie na nogach, to wszystkim będzie groziło jedno wielkie, pieprzone, saiyańskie, zajebiście dumne, błękitno krwiste niebezpieczeństwo! – Warknął wreszcie młodszy syn Goku, dając upust swoim emocjom. W promieniu metra od niego zaczęły unosić się kamienie, gdy tracił nad sobą panowanie. Rozwichrzone czarne włosy raz za razem unosiły się i opadały, będąc zwiastunem nadchodzącej przemiany.

Zielonoskóry bez chwili zwłoki rzucił się w kierunku rannego wojownika, nie chcąc wystawiać na próbę gotenowej cierpliwości. Wokół jego dłoni wykwitła energia, uzdrawiając Trunksa w ciągu kolejnej minuty.

- Uważajcie na siebie, gówniarze. – mruknął Piccolo siadając przy kryształowej kuli. Kaioshin sprawił, że pokazał się w niej obraz z drugiego końca planety. Widok ten nie napawał go optymizmem. Czuł przebiegające wzdłuż kręgosłupa dreszcze, gdy moc dwóch wojowników atakowała go, pomimo takiej odległości. Otarł wierzchem dłoni pojedynczą kroplę potu spływającą z jego czoła. Kątem oka dostrzegł odlatujących w kierunku pojedynku dwóch młodych wojowników.

*** 

- Ojcze!

- Bracie!

Okrzyki zapowiedziały przybycie Trunksa i Gotena na długo przed ich zatrzymaniem się przy polu walki. Dwóch bezustannie walczących ze sobą wojowników nie zwróciło na nich uwagi, wciąż wymieniając ze sobą ciosy o potężnej sile. Napędzany bezkresną wściekłością Vegeta, ponownie będąc przemienionym w trzecią formę Super Saiyanina, przechylił szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Najpierw trafił Gohana trzema szybkimi ciosami w twarz, następnie natarł kolanem w jego splot słoneczny, wyrywając powietrze z jego płuc, by skończyć kombinację kopnięciem z obrotu na wygięty kręgosłup przeciwnika, tym samym wbijając go w ziemię.

- Przed chwilą byłeś taki twardy, sądząc że możesz walczyć ze mną, jak gdybym był kimś równym tobie. Zapominasz jednak, że jestem elitą, mam we krwi bycie ponad takimi szczynami. – Vegeta przez krótką chwilę zaszczycił spojrzeniem najmłodszych wojowników. Przez jego twarz przemknął cień wściekłego grymasu, widząc ponownie swojego syna.

- Stanowczo za dużo gadasz, mówił ci ktoś o tym? – Gohan z wielkim wysiłkiem podniósł się i przyjął pozycję bojową. Z rykiem rzucił się na starszego mężczyznę, trafiając głową w jego klatkę piersiową. Zaskoczony tak prymitywnym atakiem Vegeta został odrzucony, na chwilę tracąc koncentrację. Takiej chwili potrzebował Gohan, który kolejnymi atakami spychał księcia do głębokiej defensywy. W głowie Vegety obijało się tylko jedno pytanie, czym był tak silnie umotywowany Gohan, że pomimo tylu ran, zdawał się nie słabnąć.

- Gdzie ta twoja elitarna siła?! – Siła kolejnego ciosu odrzuciła od niego przeciwnika, a fala energii ki cisnęła Vegetą w pobliską górę. Poruszający się wbrew własnej woli Saiyanin przebijał się przez kolejne metry skały.

- Na czułki Kaito, nakopał twojemu ojcu! – Ogarnięty radosnym szałem Goten wykonywał taniec zwycięstwa wokół stojącego z otwartą buzia Trunksa. Młody mężczyzna o fioletowych włosach nie dowierzał w to, co przed chwilą zobaczył.

Czy to ten sam Gohan, który dobry miesiąc temu miał problemy walcząc ze mną? Co się z nim stało, że potrafi skopać tyłek mojemu ojcu?

- Zamknij się, braciszku. Albo wiejcie stąd, albo scalcie się, bo Vegeta zaraz wróci. Obawiam się, że za chwilę nie będzie zwracać uwagi na nasze powiązania. – Ostrzegł ich wciąż śmiertelnie poważny Gohan, nie spuszczając wzroku z góry, w którą przed chwilą wbił Vegetę.

Góra eksplodowała po upływie niecałej minuty. Otoczony złotymi płomieniami Vegeta stał pośród lewitujących fragmentów rozerwanych skał, kruszących się w kontakcie z jego aurą. Ogarnięty bezbrzeżną furią poruszał się tak szybko, że Gohan nie zdążył na czas zareagować, przez co przyjął na twarz uderzenie, po którym odleciał na wiele metrów.

- No to wchodzimy do akcji, Trunks. Czas na wielkie show Gotenksa! – Młodszy brat Gohana odskoczył od przyjaciela na odpowiednią odległość i przyjął pozycję wyjściową. Po chwili syn Vegety przyjął bliźniaczą postawę. Przy wspólnym okrzyku dokonali scalenia, z którego powstał potężny wojownik.

Ubrany w czarno-złotą kamizelkę i białe spodnie z błękitnym pasem, mężczyzna o czarno-fioletowych włosach obserwował jak Vegeta pozwala powrócić Gohanowi, którego widok nie był zachęcający. Saiyanin ledwo leciał, krwawiąc z wielu ran. Ledwo podniósł głowę, wyczuwając nowe źródło ki. Niedostrzegalnie uśmiechnął się, czując na nowo rodzącą się w jego sercu wolę walki. Geny jego przodków obudziły się, nie pozwalając mu na odpuszczenie takiego pojedynku. Kolejny raz wszedł w stadium Mistycznego Wojownika. Wciąż będący na ziemi Gotenks transformował się od razu w trzeci poziom Super Saiyanina.

- Mój syn potrzebuje pomocy szlamu trzeciej klasy, żeby wreszcie mi sprostać. Odrażające.

- Ojciec tego szlamu trzeciej klasy niejednokrotnie cię pokonał, zawsze byłeś w jego cieniu! – Krzyknął mu w odpowiedzi fuzyjny wojownik połączonym głosem dwóch osób. Nie wiedział, że pokazał bykowi czerwoną płachtę. Rozjuszony poza wszelkie granice możliwości Vegeta zaczął gromadzić niebezpieczną ilość energii w sobie. Aura wokół niego narastała, tworząc wyładowania rozcinające powierzchnię planety.

Gdybym mógł jakoś zaklaskać, to teraz bym to zrobił. Gratulacje, głąbie, mój ojciec zatłucze teraz nas wszystkich, włączając w to Kaioshinów. Właśnie przemienia się w czwarty stopień Super Saiyanina, rozumiesz? Czwarty stopień, pierwszy raz od czasu walki ze smokami!

Dobra, dobra, cicho tam.

Fuzyjny wojownik rzucił okiem na unoszącego się w powietrzu Gohana. Mężczyzna wydawał się być przerażony perspektywą walki z tym Vegetą na tym poziomie. Jednak gdy spojrzał na połączenie swojego brata z Trunksem, nałożył na twarz maskę gotowości do walki i zadowolenia. Skinął Gotenksowi i również wyzwolił całość pozostającej w nim mocy. Trzęsąca się ziemia rozrywała się na kawałki, które unosiły się w powietrze i kruszyły pod wpływem szalejących energii.

Jak za dawnych czasów – pomyślał starszy syn Goku przypominając sobie koniec pojedynku z Cellem i równocześnie gromadząc całą energię ki w sprawnej dłoni. W na wpół zaciśniętych palcach błysnęła wirująca błękitna sfera ki, strzelając językami niby płomieni liżących jego dłoń. Zacisnął zęby, próbując zachować pełną koncentrację.

To zabawne – przeszło mu przez myśl – tym razem ojciec mi nie pomoże. Mam za to nadzieję, że ma możliwość oglądać ten cyrk.

- KA… - Zaczął wypowiadać słowa legendarnej techniki, której jego ojciec w dzieciństwie nauczył się od Muten Roshiego.

- … ME… - Kątem oka dostrzegł błysk podobnej sfery, tworzącej się pomiędzy dłońmi Gotenksa. Efekt scalenia również szedł na całość, czego dowodem była szalejąca wokół niego aura oraz pękająca pod jego stopami ziemia.

- HAME-HAAAAAAAA! – Ryknęli wspólnie, posyłając w stronę nieruchomego Vegety potężne fale uderzeniowe. Światło pochłonęło całą okolicę, rozrywając powłokę planety w towarzystwie ryku eksplozji.

Gohan opadł na skraju potężnego krateru powstałego w wyniku połączenia ich technik. Pozbawiony mistycznej mocy, ledwo był w stanie utrzymać się w pozycji siedzącej. Był tak zmęczony, że nie zwracał uwagi na to, czy może wyczuć energię życiową Vegety. Obok niego pojawił się zadowolony z siebie Gotenks, wciąż obnosząc się z długimi włosami trzeciego stopnia transformacji.

- Dokopaliśmy mu, co? – powiedział dumny unosząc w górę kciuk. Już chciał podnieść starszego wojownika, gdy nagle wyprostował się. Z jego twarzy spełzł uśmiech, a usta niby obciążone kowadłem rozwarły się w niemym przerażeniu.

O cholera. Mamy przesrane. Twój ojciec...

 

- Czyżby, mały? – Spokojny głos Vegety przeciął pustkę jak miecz. Saiyański książę stał w tym samym miejscu. Wyciągnięte w kierunkach, z których przyleciały do niego obie fale, dłonie były pozbawione rękawic, widocznie spalonych podczas blokowania technik i głęboko poparzone. Prawie całkowicie rozerwany kombinezon pokazywał to, czego tak bardzo się bali. Prawie w pełni nagi tors pokrywała czerwona sierść, podobnie jak widoczny fragment prawego ramienia, lewej łydki i przedramienia. Czarne włosy unosiły się, leniwie poruszane wiatrem. Dwa kosmyki opadały na jego barki. Nawet z daleka widzieli podrygujący czerwony ogon.

Mgnienie oka. Tyle wystarczyło, by pojawił się przy nich. Gohana bardziej popchnął niż kopnął prawą stopą, za to nie okazał litości Gotenksowi.

- Dokopaliśmy mu, co. Ojciec tego szlamu trzeciej klasy niejednokrotnie cię pokonał, zawsze byłeś w jego cieniu. – Drażnił ich szczebiocząc jak małe dziecko. Pochwycił złączony byt za długie włosy i uderzył czołem w jego nos. Następnie wbił pięść w brzuch. Po tym jego kolano odnalazło twarz Gotenksa, który po tym ciosie padł na ziemię niezdolny do walki. Turkusowe oczy napotkały te żółte, otoczone czerwonymi obwódkami, w których nie można było się doszukać nawet śladu wcześniejszego szaleństwa. Vegeta był wściekły, temu nikt nie mógł zaprzeczyć, ale był przy tym osobą w pełni poczytalną.

- PRZED. CHWILĄ. BYLIŚCIE. TACY. WYSZCZEKANI. POSTAWCIE. SIĘ. TERAZ. GNOJKI! – Wyrzucał z siebie pojedyncze słowa, każde akcentując uderzeniem w twarz Gotenksa, który był już w normalnej postaci. Każdy z zadanych ciosów wbijał głowę połączonych ze sobą młodych mężczyzn w skalistą glebę. Gdy Vegeta wreszcie odstąpił od niebroniącego się wyniku scalenia, ten w błysku światła rozszczepił się na dwóch potwornie poturbowanych wojowników.

- Znajcie swoje miejsce, szumowiny. – Syknął wracając do normalnej formy. W towarzystwie błysku aury odleciał z pola walki, pozostawiając trzech młodych Saiyaninów w opłakanym stanie.

 *** 

- A to dopiero historia – mruknął Goku. Leżał wyciągnięty na dachu pałacu i patrzył w wielobarwne chmury zakrywające niebo. Pogwizdując podrzucał jedną z kryształowych kul. Nie powinno go dziwić, że Vegeta dał wycisk trzem pozostałym, ugryzł się w język myśląc o nich w kategorii żywych, Saiyaninom, a jednak poczuł ukłucie zawodu, na myśl o porażce swoich synów. 

- Gdybym mógł tam być, to wszystko by było inaczej…

- Tak, byście zmietli planetę w ciągu kilku minut – mruknięcie Shenrona przetoczyło się po całej okolicy jak zwiastun burzy.  Wielki smoczy łeb wyłonił się spomiędzy chmur, dokładnie nad mężczyzną. Czerwone ślepia wpatrywały się w niego wyczekująco.

- No czego się tak gapisz? – Mruknął zakłopotany, odwracając głowę na bok i unikając ciężaru tego spojrzenia. – Przecież wiem, na co się pisałem, odlatując z tobą. Chociaż…

- Tęsknisz?

- Tak. Co, zabronisz mi? Może jest jakaś smocza zasada, że nie możemy mieć uczuć? – Zirytowany Saiyanin podniósł się do pozycji stojącej. Położył dłoń na nosie smoka i poklepał go po przyjacielsku.

- Dziwny jesteś, Son Goku. Od tysiąca lat pełnisz obowiązki Ryuujina, a nadal nie przyzwyczaiłeś się do samotności. Od niecałego tysiąca lat jesteś bezrobotny, bo ziemski Wszechmogący umarł, nie zostawiając po sobie następcy. Wiem, że jest ci trudno, bo zawsze byłeś otoczony wianuszkiem przyjaciół i rodziną, a teraz czasami ja się pojawię u ciebie. Musisz kiedyś zaprosić też Porungę, wbrew pozorom to równy gość.

- Może tak zrobię, ale pod warunkiem, że też wpadniesz. Nie rozumiem nameczańskiego, jak dobrze wiesz. – Mężczyzna zaśmiał się zakłopotany. – Znam zasady, tylko smoki mogą być w tym wymiarze. Dobrze, że chociaż mogę ich obserwować, jak w jakimś reality show.

- W czym? – Shenrona widocznie zaintrygowało porównanie zastosowane przez mężczyznę.

- Nieważne. Na szczęście, moja znajomość z Enmą, Babą Gulą, Kaito i Kaioshinami na coś się zdała i załatwiłem im ciała. Dzięki temu wciąż tam są. W dwóch grupach, ale są.

Pół smok uniósł się w powietrze i usiadł w pozycji kwiatu lotosu na szczycie potężnej czaszki łuskowatego towarzysza. Smok przemierzał z nim morze chmur, pomrukując tylko sobie znaną melodię*.

- Shenlongu, powiedz mi, proszę, czy w całym wszechświecie jest ktoś potężniejszy ode mnie? – Zapytał wreszcie, poszukując w sobie dawnej motywacji do treningu. Czasami, szczególnie na początku, wiedząc że ma pełną kontrolę nad warunkami panującymi w smoczym wymiarze, zwiększał poziom grawitacji w celu wzmacniania swojego ciała morderczymi treningami. W porównaniu do maszyny zbudowanej przez Bulmę, wymiar nie miał granicy możliwej zmiany ciążenia. Tutaj jedyną granicę stanowiła wyobraźnia Ryuujina.

Gad nie odpowiadał mu przez kilka minut, sunąc przez przestworza. Gdy wreszcie udzielił odpowiedzi, szczęka mężczyzny opadła.

- Jest ktoś. Nawet więcej, niż potężniejszy. On jest Bogiem Zniszczenia, Goku. Potrafi unicestwić planetę ze wszystkimi jej mieszkańcami jednym ruchem ręki, rozumiesz? – W głosie Shenrona czuć było strach i respekt do tej osoby.

- Dlaczego nigdy o nim nie słyszałem? Jak mu na imię? Dlaczego nigdy się nie pokazał, skoro w galaktyce działy się takie rzeczy?! A niech mnie, mam tyle pytań do niego! – W jego sercu na nowo rozgorzał ogień, który tlił się uśpiony gdzieś na samym dnie.

- To Beerus-sama, mój drogi. Lubi zapaść w bardzo długi sen, a o istnieniu planety decyduje na podstawie tego, czy miejscowa kuchnia jest dobra. Wierz mi, nawet z TĄ formą byś nie był dla niego wyzwaniem, chociaż już wszedłeś na poziom niedostępny dla Vegety.

- Jak kiedyś trzeci. To ciekawe, że osiągnął go później niż czwarte stadium.

Goku patrzył we wszystkie strony przerażony. Grzmoty dochodziły do niego, a on nie mógł zlokalizować źródła hałasu. Dopiero po chwili dotarło do niego, że to smoczy śmiech.

- To co muszę zrobić, żeby go pokonać?

***

- Chłopcze, słuchasz mnie? – Zaczął ostrożnie mistrz, siadając obok zajętego pochłanianiem kolejnej porcji jedzenia Mitsau. Młody chłopak odłożył opróżnioną miseczkę i bambusowe pałeczki, po czym spojrzał na wciąż skrywającego się pod płaszczem z kapturem opiekuna.

- Wiem, jak bardzo pragnąłeś zwycięstwa w tym turnieju. Ja też chciałem zobaczyć ciebie wygrywającego każdą walkę. Nie zrozum mnie źle, ale musisz poddać się w finale. – Dodał widząc, że uwaga ucznia jest skupiona na nim. Zgodnie z przewidywaniami, jego reakcja była tylko jedna. Mitsau poderwał się z ławy, nosząc się z zamiarem rozpoczęcia głośne kłótni.

- ALE…

- Siadaj! – Głos mistrza smagnął go mocniej niż niejeden cios. Nadąsany wykonał polecenie i zwiesił głowę. Starszy mężczyzna westchnął zrezygnowany, widząc jak bardzo zabolało jego polecenie.

- Co niby jest ważniejszego od całego Tenkaichi Budokai? – Padło pytanie z ust zrezygnowanego Mitsau. – Po co było to wszystko, skoro na koniec każesz mi się poddać?

- W życiu wojownika nie chodzi tylko o zdobywanie pucharów, mój drogi. Nie potrzebujesz wygrania turnieju, żeby znać swoją wartość. Jeszcze dzisiaj chcę zabrać cię w daleką podróż, jest jeszcze wiele rzeczy, których muszę cię nauczyć, zanim wreszcie zabierze mnie ziemia.

Mając przed oczami wizję podróży, podczas której miał wzmocnić się dzięki kolejnym treningom, Mitsau rozważał słowa swojego mistrza. Z jednej strony, pragnął wygrania w tym turnieju, co zapewniłoby im obu dostatnie życie, zamiast mieszkania w starej chacie pod lasem. Chciał tego zwycięstwa z samej miłości do walki. No i obiecał spotkanie tej dziewczynie, a skoro oboje dotarli do finału, to nie mógł znaleźć żadnej wymówki do wymigania się od pojedynku z nią. Z drugiej strony, mistrz nigdy dotąd się nie pomylił, gdy wydawał mu polecenia. Kierował jego życiem od samego początku, więc Mitsau, chociaż tak jak teraz, mimo wątpliwości podejmował decyzje zgodne z wytycznymi starego mężczyzny.

- Dobrze, zrobię to. – Powiedział wreszcie. Po drgnięciu zakrytego towarzysza rozpoznał, że zaskoczył go taką decyzją. Widocznie mistrz już nastawiał się na wiszącą w powietrzu kłótnię. – Ale na moich warunkach. Nie poddam się. Po prostu przegram.

Powoli różowiejące niebo zwiastowało nadchodzący zachód słońca. Obaj mężczyźni bez słowa wstali i po kilku minutach pozwolili porwać się rzece ludzi zmierzających na stadion. Gdy już znaleźli się w szatni, nie odezwali się do siebie ani razu. Lekko przygaszony Mitsau patrzył na poprzedzające główny punkt programu atrakcje. Na ringu jedna grupa aktorów w jaskrawych strojach uciekała w akrobatyczny sposób przed przebraną za czerwonego smoka drugą grupą. Wszystko odbywało się przy akompaniamencie bębnów, fletów i piszczałek, na których grała orkiestra rozłożona wokół ringu. Sądząc po głośnych śmiechach widowni, spektakl stanowił dobrą przystawkę przed tym, co za chwilę miało nadejść.

Gdy wreszcie kilkanaście minut później przedstawienie dobiegło końca, a aktorzy uciekli z ringu, na jego środek wybiegł ten sam rudy konferansjer. Publika zaryczała ogłuszająco, odpowiadając na jego pytanie o gotowość na zobaczenie ostatniego pojedynku. Jako pierwszą wywołał Yuki, która bez słowa minęła Mitsau wychodząc z szatni. Kroczyła przed siebie z taką pewnością siebie, że chłopak mimowolnie uśmiechnął się półgębkiem. Słysząc swoje imię, ruszył zanim mistrz zdążył coś do niego powiedzieć.

To dziwne – Przeszło mu przez myśl – rano nawet mnie nie znali, a pod koniec dnia traktują mnie jak jakąś gwiazdę. Gdyby rzeczywiście tak mnie lubili, to bym nie musiał zapłacić za jedzenie.

- Panie i Panowie, przed nami WIELKI FINAŁ! – Krzyknął do mikrofonu, a jego głos wydobył się z zainstalowanego na stadionie nagłośnienia. – Znacie oboje naszych finalistów! Widzieliście ich poprzednie pojedynki! PRZYGOTUJCIE SIĘ NA GRZMOTY!

Tłum szalał z ekscytacji, co jednak niewiele obchodziło młodego mężczyznę. Skłonił się przeciwniczce i przyjął pozycję wyjściową do walki. Jego ogon bujał się to w lewą, to w prawą stronę, dekoncentrując Yuki. Dziewczyna wreszcie potrząsnęła głową i spojrzała w oczy chłopaka, tak czarne i przygaszone. Wydawał się być gdzieś indziej, nawet gdy rozbrzmiał gong.

Po kilku uderzeniach serca postanowiła zaatakować. Rozpoczęła kopnięciem z wyskoku, które powinno trafić jej przeciwnika w brodę. Właśnie, powinno, bo mężczyzna robiąc krok do tyłu, dodatkowo wygiął się, unikając jej stopy o centymetr. Przez długie minuty wyginał się przed jej ciosami jak palma pod wpływem gwałtownego wiatru. Robił to wszystko z tym samym nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

- Zaczniesz wreszcie traktować mnie poważnie? – Warknęła, gdy kolejny raz spudłowała. Nikt nie traktował jej w taki sposób. Do tej pory nikt również nie był w stanie uniknąć wszystkich jej ataków.

Natarła kolejny raz. Obrotowe kopnięcie przecięło powietrze w kolejnej próbie urwania głowy otoczonej lwią grzywą czarnych włosów. Mitsau płynnie opadł na ziemię i podciął stojącą wciąż na jednej nodze Yuki. W rezultacie tego ataku, dziewczyna runęła na plecy, podczas gdy on odszedł na środek areny jak gdyby nigdy nic. Przyjął pozycję bojową i czekał.

W co ty grasz? Za chwilę zetrę z twojej twarzy ten kpiący uśmiech, dzikusie!

Z takimi myślami zbliżyła się do niego o wiele powolniej, niż robiła to wcześniej. Mitsau niespodziewanie zrobił szybki krok do przodu, zmieniając pozycję na tę przeznaczoną dla osób leworęcznych, czego rezultatem było natychmiastowe cofnięcie się jego przeciwniczki. Karcąc się w myślach, dziewczyna doskoczyła do niego w ciągu kolejnej chwili. Mimo napierania, wciąż nie mogła go trafić. Mężczyzna zdawał się mieć genialne wyczucie przestrzeni, bo gdy tylko docierał w okolice krawędzi kamiennego kwadratu, natychmiast zmieniał kierunek ruchu, okrężną drogą powracając w okolice środka. Coraz częściej pozwalał sobie na ośmieszanie jej przed publicznością, raz za razem pozbawiając ją równowagi lub obalając w dziecinny sposób, gdy kontrował kolejne uderzenia.

Walka trwała tak długo, że wokół stadionu zapadły ciemności. Reflektory oświetlały cały ring, a letnie powietrze przyjemnie chłodziło rozgrzaną do czerwoności publikę, która oczekiwała zupełnie innego starcia. Mitsau uznał, że trzeba widzom dać trochę dramatyzmu, i sam zaczął wyprowadzać ciosy. Te były jednak sygnalizowane i, jak na niego, powolne, co doprowadzało jego przeciwniczkę do pasji. Widząc jego styl walki w poprzednich pojedynkach, wiedziała o jego prawdziwych zdolnościach lepiej niż ktokolwiek inny. W pewnym momencie, kilka minut później, przyspieszył, dzięki czemu dwukrotnie trafił ją wewnętrzną częścią wyprostowanej dłoni w jej brzuch, by następnie od niechcenia dać jej prztyczka w czoło. Wreszcie ich walka zaczęła przypominać to, czego oczekiwali obserwatorzy.

Nie trwało to jednak długo. Yuki zaatakowała ciosem podbródkowym, po którym ciało Mitsau oderwało się od kamiennych płyt. Mężczyzna nie został trafiony, a jednak przeleciał w powietrzu do samego skraju ringu, którego chciwie złapał się palcami, imitując próbę powrotu do gry. Dziewczyna nie dała mu tej szansy, gdy wpadła w niego z kopnięciem obiema nogami, czym wyrzuciła go poza ring.

- Moi państwo, co to był za pojedynek! Czy wy to widzieliście?! – Po stadionie kolejny raz poniósł się głos konferansjera, który właśnie podbiegał do Yuki. – Mamy zwycięzcę, przepraszam, zwyciężczynię tegorocznej edycji Tenkaichi Budokai. Panie i Panowie, Yuki ze szkoły Herculesa, wielkie brawa!

Yuki, wciąż wściekła, chciała z gniewnym rykiem zeskoczyć z ringu i dalej tłuc chłopaka, który ją sprowokował swoim lekceważącym podejściem do tego pojedynku. Zanim zdążyła wprowadzić swój plan w życie, zdołała tylko dostrzec znikający w wejściu do szatni ogon.

Wygrana nie smakowała jednak tak, jak dziewczyna tego oczekiwała. Wywołała na twarzy wymuszony uśmiech, gdy kilka minut później wręczono jej pas mistrzowski. Wygrała mimo bycia słabszą. Uciekła sprzed kamer, wymigując się sprawami prywatnymi i wbiegła do szatni, mając nadzieję na zastanie tam dwóch tajemniczych przybyszów. Ku jej zdziwieniu, pomieszczenie było puste.

***

- Nie smuć się, mały. Za rok to ty będziesz zwycięzcą. – Zapewniał go mistrz, gdy opuszczali granice miasta jakiś czas później. Mitsau ponownie miał na sobie długi płaszcz z kapturem. Podobnie jak w drodze na turniej, niósł też plecak swój i mistrza. Czuł na sobie oskarżające spojrzenia figur Goku i Vegety, na które nawet nie zerknął, gdy znikał z miasta. Zawiódł ich.

- Przestało mi zależeć na wygraniu tego turnieju. Po prostu chcę odzyskać spokój ducha i trenować. Jak najdalej od cywilizacji i ludzi. – Mruknął pod nosem. Pomimo przeciągania pojedynku, co zrobił na złość opiekunowi, nie czuł się specjalnie zadowolonym. Żadna z walk nie była dla niego wymagającą, a gdy już dotarł do finału, to zawiódł się całkowicie. Spodziewał się wysoko zawieszonej poprzeczki, a mógł sobie pozwolić na dużo za dużo. Gdyby nie obiecanie mistrzowi przegranej, to zostałby zwycięzcą w ciągu kilku sekund.

Czy jest tu ktoś, kto będzie dla mnie wyzwaniem?

* - Zadanie domowe dla osób komentujących. Co nucił smok, czekam na propozycje :)

I jak, podobało się? Liczę na feedback, jaki ten by nie był.
Drobna zapowiedź: w numerze 4 akcja trochę się rozpędzi.