1. Cel: Być jak legenda!

Czołem!

To jest mój pierwszy fanfick w karierze.

Tak samo jak i pierwszy blog.

Liczę na to, że odkurzenie tematyki DB spowoduje drobne odświeżenie w opowiadaniach fanowskich z działu m&a.

Zapraszam.

Pozdrawiam

Paweł a ka Dark Side of Myself :)

Słoneczny poranek zastał dwóch wędrowców na piaszczystej drodze w środku lasu. Obaj byli ubrani w czarne płaszcze sięgające do kostek z kapturami zakrywającymi im niemal całe twarze. Ich sylwetki jasno wskazywały na to, iż obaj podróżnicy byli mężczyznami. Jeden z nich był o ponad głowę wyższy od swojego towarzysza i niósł na plecach bagaż dwóch osób, zaś niższy z mężczyzn trzymał w rękach nieduże drewniane pudełko. Wokół panowała cisza, którą zakłócały jedynie odgłosy wszelakich mieszkańców lasu. Wędrowcy poruszali się szybko, co jakiś czas o czymś dyskutując.

- Mistrzu, opowiedz mi jeszcze raz o Turnieju Sztuk Walki Tenkaichi Budokai! Proszę, proszę, proszę! - Mówił z ekscytacją w głosie większy z nich. Energiczny głos świadczył o jego młodym wieku.

- Ech... opowiadałem ci o tym już z dziesięć razy - Odparł mu towarzysz. Mocny głos mężczyzny zawierał w sobie lata mądrości i siły. Mimo tempa w jakim się poruszali, oddychał spokojnie i mówił powoli. Wydawało się nawet, że to on ustala taki rytm podróży. Spojrzał na młodszego kompana, który nazywał go Mistrzem, pokręcił głową wzdychając ze zrezygnowaniem i podjął wypowiedź - Musisz wiedzieć, że turniej ten ma daleko sięgające tradycje. Odbywa się raz w roku, by wyłonić najsilniejszego wojownika na świecie. Dawno temu, gdy jeszcze mnie nie było na świecie, na tej macie mierzyli się ze sobą bogowie w ludzkich skórach. Ich epickie starcia zapierały dech w piersiach wszystkim widzom. Przeciwnicy drżeli na ich widok. Najsilniejszy z nich wszystkich był Goku, jednak każdy bał się nieprzewidywalnego Vegety. Oprócz nich byli także: Gohan i Goten - synowie Goku, Trunks - syn Vegety oraz Nameczanin Piccolo. Posągi dwóch pierwszych stoją przed wejściem na arenę...

- Wow! Chcę je zobaczyć! Chcę walczyć z najsilniejszymi1 - Uczeń uderzył pięścią w otwartą dłoń i z niekrytym entuzjazmem krzyknął - Wygram Tenkaichi Budokai i stanę się tak silny, jak legendarny Goku!

Będziesz, chłopcze, czuję to - pomyślał starszy mężczyzna.

- Dlaczego nie możemy polecieć? Byłoby szybciej i zdążyłbym się najeść - Rzucił zakapturzony chłopak, a chwilę później na potwierdzenie jego słów zaczął głośno warczeć jego brzuch. Obaj mężczyźni zaczęli się śmiać.

Dwie godziny później obaj mężczyźni stali w tłumie ludzi zmierzających na turniej. Wiele osób przypatrywało się im i szeptało między sobą na ich temat.

Bo kto normalny w takim upale nakłada na siebie czarny płaszcz i ukrywa oblicze przed światem?

Wysoki młodzieniec od dziesięciu minut tkwił przed bramą i gapił się z otwartymi ustami na dziesięciometrowe pomniki z granitu.

Rzeźby przedstawiały dwóch wojowników. Ten po prawej stronie miał burzę włosów odstających we wszystkich kierunkach. Pogodna twarz z wiecznym uśmiechem zapewne wielu osobom dodawała otuchy, tak samo jak uniesiony w górę kciuk uwiecznionego w takiej pozie bohatera. Grupy przybyszów, szczególnie dzieci, chciało mieć zdjęcie z owym posągiem.

Goku - pomyślał chłopak przypominając sobie słowa Mistrza. Spojrzał na uwiecznioną w skale sylwetkę drugiego bohatera. Równie dobrze zbudowany, co Goku, mężczyzna. Stojące na sztorc włosy tworzyły zakola na głowie wojownika. Czujne oczy patrzyły na każdego z pogardą. Cyniczny uśmiech na twarzy i złączone przed klatką piersiową ręce dopełniały obrazu legendy.

Dumny Vegeta. Właśnie takiego cię widziałem, gdy Mistrz opowiadał o tobie. Podobnie o tobie, Goku.

- Chodź, chłopcze. - usłyszał głos mężczyzny szarpiącego za lewy rękaw jego płaszcza. - Oni stąd nie odejdą.

Wyższy i młodszy mężczyzna kiwnął głową, po czym obaj ruszyli z rzeką ludzi w stronę wejścia.

Nagle niższy z nich zatrzymał się.

- Jednak zmieniłem zdanie. Pójdę cię zapisać, a ty idź za tamten mur. Mam przeczucie, że taki spacer przyda ci się - Powiedział wskazując na wschód. Zanim towarzysz zdążył otworzyć usta, jego już nie było.

Cały Mistrz. On ma zawsze racje. - Powiedział do siebie w myślach i ruszył we wskazanym kierunku.

Mur ciągnął się przez około pięćset metrów i był wysoki przynajmniej na pięć.

Gdy mężczyzna dotarł do miejsca, w którym ściana skręcała, usłyszał głośny krzyk. Przyśpieszył kroku i zobaczył pięciu chłopaków otaczających kogoś.

- Czego tu szukasz, dziwolągu?! - Zapytał jeden z nich, gdy ten zbliżył się na pięć metrów. Był to łysy nastolatek, dość dobrze zbudowany. Podobnie jak jego towarzysze, miał na sobie fioletowe kimono z żółtym pasem.

Zakapturzony nie odpowiedział w milczeniu przyglądając się sytuacji. Wszyscy zwrócili się w jego kierunku. Zza nich wybiegła niska brunetka o jasnej cerze, ubrana w biały strój do walki z wyszytym na piersi znakiem swojej szkoły. Musiała być ładna, jednak teraz jej twarz szpeciła rozcięta warga i spuchnięte prawe oko. Jej ciemne oko wpatrywało się w widoczną dolną część twarzy nieznajomego.

- Wstydźcie się. Pięciu na jedną? Co powiecie na mały sparing ze mną? - Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu.

Pięciu chłopaków rzuciło się na obcego. Pierwszy z nich zaatakował wysokim kopniakiem na szyję, którego przeciwnik nawet nie zablokował. Stał w miejscu cały czas uśmiechając się. Odepchnął chłopaka jedną ręką, by po chwili odpowiedzieć frontalnym kopnięciem na brzuch. Następnie uchylał się przed kolejnymi ciosami przeciwników.

- Tylko na tyle was stać? - Zapytał ziewając teatralnie - Moja kolej.

Wskoczył między przeciwników z niezwykłą szybkością i gracją. Płaszcz zatrzepotał, gdy obrotowe kopnięcie ścięło z nóg jednego z nastolatków w fioletowym kimonie. Sparował trzy uderzenia, by kolanem odebrać chęć do walki kolejnemu z nich. Trafiony chłopak padł na trawę, kurczowo trzymając się za brzuch. Nieznajomy przeskoczył nad próbującym trafić go łysym chłopakiem i silnym ciosem sierpowym prawej ręki sprawił, że przedostatni z nich padł nieprzytomny prawie metr dalej.

- Ty... jak śmiech tak traktować uczniów Tonga Wielkiego Byka! Zapłacisz mi za to!

Łysy wojownik z okrzykiem na ustach rzucił się na przeciwnika. Jego pięść bez przeszkód przecięła powietrze i trafiła zakapturzonego prosto w czoło.

- Naiwny - usłyszał zanim stracił przytomność po serii ciosów tak szybkich, że jego oko nie zdołało ich zarejestrować.

Kilka sekund później nieznajomy stanął przed dziewczyną opartą o mur.

- Jesteś cała? - Zapytał skryty pod płaszczem chłopak. Pomimo walki z kilkoma przeciwnikami nawet nie miał zadyszki.

- Dałabym sobie z nimi radę! Po co się wtrącałeś?! - Warknęła w odpowiedzi dziewczyna.

- Jasne, jasne. - Odpowiedział jej. W jego głosie była wyczuwalna drwina. - Może każdemu z osobna tak, ale nie wszystkim na raz. Za co ci to zrobili?

Brunetka wzdrygnęła się czując na sobie jego czujne spojrzenie jego niewidocznych oczu. Westchnęła i rzuciła krótkie.

- Konkurencja. Boją się, bo wiedzą, że tam bym im dokopała. - Wskazała palcem w stronę muru i będącej za nim areny. - Tak w ogóle, to kim ty jesteś? - Powiedziała już spokojniej. - Ja jestem Yuki ze szkoły Herculesa. - Przedstawiła się, dumnie wypinając pierś.

- Mitsau... uczeń Mistrza. - Odparł niepewnie po dłuższej chwili chłopak.

- Którego?

- Mojego! Mistrz to Mistrz! Wychował mnie, uczył, mieszkam z nim, to mój Mistrz! - Krzyczał oburzony.

- Ma jakieś imię? - Zapytała zaciekawiona dziewczyna obserwując z uśmiechem jego reakcje.

- Mistrz. Do zobaczenia na macie, Yuki ze szkoły Herculesa. - Zakończył odchodząc. Gdy brunetka zamrugała oczami zaskoczona jego słowami, mężczyzny już nie było.

***

Debiut wykonany.

Napisałem go dzisiaj w około dwie-trzy godzinki.

Cztery kartki a4 moim koślawym pismem.

Jaka będzie reakcja?

Liczę na jakiekolwiek komentarze :)